Dzieci i młodzież są szczególnie podatne na urazy psychiczne, gdyż ich  osobowość wciąż jest w fazie kształtowania się. Ważne jest więc, aby szybko podejmować działanie, gdyż negatywne przeżycia mogą zaburzyć rozwój psychiczny i emocjonalny. Terapia małych dzieci odbywa się w dużym stopniu poprzez zabawę, gdyż jest ona projekcją świata wewnętrznego i może podlegać analizie. Zabawa ma też pozytywny wpływ korygujący.  W pracy z młodzieżą ważne jest jest stworzenie przymierza terapeutycznego, pozytywnej motywacji oraz przełamywanie oporu nastolatka poprzez pracę na relacji przeniesieniowej z terapeutą.

Ta forma pomocy  skierowana jest do  osób w różnym wieku. Psychoterapia ma na celu w zależności od stopnia zaburzenia pacjenta  a) stabilizację stanu po przeżytej traumie b) przepracowanie zdarzeń traumatycznych i uczuć z tym związanych w bezpiecznej relacji terapeutycznej oraz wbudowanie ich w psychiczne doświadczenie i osobowość pacjenta.

Odbywa się poprzez diagnozę sytuacji, ustalenie z pacjentem problemów, a następnie przepracowanie ich w oparciu o zasoby własne pacjenta i możliwości wynikające z terapii. Celem jest też zbadanie źródeł sytuacji, w jakiej znalazł się pacjent w kryzysie, np. stosowanych przez niego mechanizmów obronnych, konfliktów wewnętrznych, cech osobowości i funkcjonowania, które zaburzyły adaptację do aktualnej sytuacji.

Odbywa się poprzez wgląd w źródła reakcji lękowych i depresyjnych. W terapii analizowane jest, z jakimi problemami pacjent nie chce lub nie potrafi się zmierzyć, przed czym  broni go postawa lękowa,unikająca lub depresyjna? Przyczyna może leżeć w strukturze osobowości (przytłaczający smutek, bezradność, niskie poczucie własnej wartości, brak wiary i siły do pokonywania problemów, paraliżujący lęk).

Ta forma pomocy dotyczy osób cierpiących na tzw. nerwice narządowe serca, żołądka, których przyczyny nie znajdują wyjaśnienia w badaniach medycznych oraz choroby przewlekłe (astma oskrzelowa, cukrzyca), w których powstaniu i przebiegu ważny, a nawet decydujący udział mają czynniki natury psychicznej chorego, np, stres, tłumienie emocji, agresji. Mamy wówczas do czynienia z somatyzacją stanów psychicznych  i objawami  odczuwanymi w ciele.

Rodzice borykają się z różnymi trudnościami związanymi z wychowaniem swoich małych i dorastających dzieci. Nie wiedzą, co robić gdy pociecha ma lęki, przejawia bunt, a w przypadku młodzieży,  gdy przeżywa  problemy i konflikty okresu dorastania oraz trudny proces separowania się od bliskich. Warto w takim wypadku skorzystać z profesjonalnej pomocy.

1. Ta forma pomocy daje rodzicom możliwość poznania  stanu rozwoju psychoruchowego dziecka od chwili urodzenia, poprzez kolejne stadia rozwoju. Ważne jest wsparcie rodziców w przypadku diagnozy zaburzeń rozwojowych oraz praca terapeutyczna z dzieckiem nad wyrównywaniem deficytów.

Szczególnie zalecana pacjentom z zburzeniami psychosomatycznymi. Poprzez odprężenie organizmu i obniżenie napięcia emocjonalnego pacjent uzyskuje lepszy kontakt ze swoimi uczuciami tłumionymi i zblokowanymi w ciele.